بر اساس آمارهای رسمی که چند ماه قبل منتشر شد، طی سه ماه اول سال‌های ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳، دست‌کم ۸۵ زن و دختر توسط شوهر، پدر،برادر یا حتی مردان نزدیک از اقوام و غیر، کشته شده اند. بیشترین موارد قتل در سه ماهه نخست سال ۱۴۰۳ در شهرهای ارومیه، تالش، تبریز، مشهد، ایرانشهر و تهران بوده که تهران با ۵ مورد زن‌کشی در صدر این آمار قرار دارد. از ابتدای بهمن تا ۱۳ بهمن ماه جاری ۷ زن و دختر به دست «پدر و همسر» خود در شهرستان‌های «اسدآباد، بروجرد، مراغه، کرماشان، شوشتر و پیرانشهر» به قتل رسیده‌اند.
طبق آمارها در شهریور ماه ۱۴٠۳ دست کم هشت زن کشی در شهرهای مختلف ایران از جمله اراک، ایلام و اندیمشک رخ داده است. البته بی شک این آمارها کامل نیست و تنها بخش هایی از زن کشی در ایران را بیان می کند که رسانه ها اعلام کرده اند، در بسیاری از موارد رسانه ها پرونده ها را خبری نمی کنند.
در مرداد ۱۴٠۳ آمار زن کشی ۲۱ مورد بوده که در شهرهایی مثل تهران، چناران و شهریار رخ داده است.
در تیر ماه ۱۴ قتل در شهرهایی مثل هرمزگان، بیضا، سنندج و مانه رخ داده است
در خرداد ماه ۸ مورد زن کشی در شهرهایی مثل نظرآباد، ایرانشهر، پیرانشهر و تالش رخ داده است.
در اردیبهشت ماه ۱۱ قتل در شهرهای تهران، سبزوار، مشهد و سنندج رخ داده است.
در فروردین ماه سال ۱۴٠۳ نیز ۱۶ مورد زن کشی در شهرهای تهران، تبریز، جویبار و تالش رخ داده است
این گزارش از شش ماه نخست سال هزار و چهار صد و سه می باشد که متاسفانه شهرهایی مثل تهران و مشهد آمار زن کشی بسیار بالا بوده. گرچه نمی توان به این آمارها بسنده کرد و عمق فاجعه بیش از تصور است.این قتل ها به طور معمول توسط اقوام نزدیک رخ می دهد که دلایلی مثل ناموس، فرهنگ، اختلافات خانوادگی و تجاوز دارد. می توان اشاره کرد که خشونت علیه زنان بصورت گسترده ای در ایران در حال طی کردن سیر صعودیست و در سال گذشته بیش از پانزده هزار زن با مراجعه به پزشکی قانونی از همسر یا مردان نزدیک خود شکایت کرده اند.
از عوامل مهمتر این جنایات می توان به قوانین ضد زن اشاره کرد، این نوع قوانین مثل نداشتن حق طلاق زن، اجازه ی کار زن با مرد، حق خروج از منزل با اجازه ی مرد، قانون چند همسری با رضایت زن، نفقه و اجر المثل… هستند.
د. ب
