ک.م.م.ک:
بر اساس گزارش‌های رسیده به جمعیت حقوق بشر کردستان(KMMK)، در هفته‌ای که گذشت (۱۵ تا ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ / ۵ تا ۱۱ مه ۲۰۲۵)، خشونت و ناامیدی، جان شماری دیگر از شهروندان را گرفت. ۹ خودکشی و ۵ قتل خیابانی در کوردستان تنها در عرض یک هفته، زنگ خطری جدی برای جامعه‌ای‌ست که در برابر فروپاشی روانی، فقر، سرکوب، و بی‌عدالتی، بی‌دفاع رها شده است.
خودکشی؛ مرگی انتخاب‌شده در شرایطی بی‌انتخاب است
در این هفته، ۹ نفر از شهروندان شهرهای مختلف کوردستان و غرب جغرافیای ایران، در تصمیمی تلخ و گاه ناگزیر، به زندگی خود پایان دادند. این خودکشی‌ها، اگرچه در ظاهر فردی‌اند، اما همگی پژواکی‌اند از جامعه‌ای که هیچ پناه و امیدی برای ادامه حیات فراهم نمی‌کند:
• احمد قادری – پیرانشهر
• مهران ایزدی – قروه
• سوران خضری – مهاباد
• رضا گلشن‌فرد – نهاوند
• رضا چهاربند – ایلام
• سامان سلیمانی – لرستان
• سامان راک – مهاباد
• عرفان یوسفی – نقده
• میلاد هوشمند – مریوان
نام‌هایی که هر یک، قصه‌ای از رنج، فشار روانی، بی‌کاری، تهدیدهای امنیتی یا تبعیض اجتماعی را در دل خود دارند؛ مرگ‌هایی که می‌توانستند پیشگیری شوند، اگر حمایت اجتماعی و درمان روانی بخشی از نظام رسمی کشور بود.
درگیری‌های خونین خیابانی؛ ۵ قربانی دیگر خشونت ساختاری
در همین بازه زمانی، دست‌کم پنج تن دیگر در جریان درگیری‌های خیابانی یا خشونت‌های مسلحانه جان خود را از دست دادند. اسامی این قربانیان بە شرح زیر است:
• محمد حسینی طهمورثی – میمند
• محمد گورک – بوکان
• حامد تدین – مهاباد
• علیرضا جلالی – صحنه
• حامد صدیق‌زاده – سردشت
خشونت‌های خیابانی نه صرفاً به‌خاطر اختلافات شخصی، که در بستر بی‌اعتمادی عمیق اجتماعی، فروپاشی نظم عمومی، فقر و تسلیح مردمان رخ می‌دهند؛ تصویری واضح از جامعه‌ای که به‌جای حل بحران‌ها، در چرخه‌ی خشونت بازتولید می‌شود.
چه در خودکشی‌های پی‌درپی، و چه در قتل‌های خیابانی، با واقعیتی غیرقابل انکار روبه‌رو هستیم: جامعه‌ای که ساختارهای حمایتی آن فروریخته، جایی‌که نابرابری، تبعیض، و خشونت به هنجار تبدیل شده‌اند.
این‌ها آمار نیستند؛ هر یک انسانی‌ست با زندگی ناتمام. ما این اسامی را ثبت می‌کنیم، تا حقیقتی را که در لابه‌لای سانسور و بی‌تفاوتی دفن می‌شود، به یاد بسپاریم.
ث-م
