بر اساس اطلاعات دریافتی از KMMK، در هفته‌ای که گذشت (۱۰ تا ۱۷ فروردین ۱۴۰۴ / ۳۰ مارس تا ۶ آوریل ۲۰۲۵)، مناطق کوردستان و دیگر نقاط ایران شاهد افزایش نگران‌کننده‌ی آمار خودکشی و قتل بوده‌اند. در این بازه‌ی زمانی، دست‌کم یازده مورد خودکشی و چهار مورد قتل به ثبت رسیده است؛ آماری که از تعمیق بحران‌های روانی، فشارهای اقتصادی، و نبود حمایت‌های اجتماعی و روانی در این مناطق حکایت دارد.
خودکشی‌های ثبت‌شده در هفته گذشته:
۱. مهرداد ناصریان – خرم‌آباد
۲. کارو عزیزی – مهاباد
۳. نرگس محمدپور – سقز
۴. نگار آقازاده – ماکو
۵. علیرضا قربانی – کرمانشاه
۶. ملیکا صالحیان – کرمانشاه
۷. نسترن بابایی – همدان
۸. گیسیا غلامی – بروجرد
۹. زهرا اثباتی – خرم‌آباد
۱۰. سحر مولودپور – ارومیه
۱۱. علی حقی – ارومیه
قربانیان، عمدتاً از میان جوانان و نوجوانان بوده‌اند؛ نسلی که در اثر فقر، بیکاری، فروپاشی ساختار خانواده، و فشارهای روانی ناشی از سرکوب و محرومیت، ناگزیر به انتخابی تلخ شده‌اند. این موارد خودکشی، تنها آمار نیستند؛ بلکه نشانه‌ای عمیق از وخامت اوضاع اجتماعی و نبود آینده‌ای روشن برای نسل جوان‌اند.
قتل‌های ثبت‌شده در این هفته:
۱. میلاد ایمانیانی – بوکان؛ جوانی که سه روز پیش از مراسم ازدواجش، به‌دست مادر و خواهرش به قتل رسید.
۲. رامین رسولی – سردشت؛ با شلیک گلوله توسط یک زوج ناشناس کشته شد.
۳. آزیتا فلاحی – قروه؛ قربانی خشونت خانگی، به دست همسرش به قتل رسید.
۴. آیلار ظاهرپور – اسلام‌آباد غرب؛ کودک دوازده‌ساله‌ای که توسط پدر خود با شلیک گلوله جان باخت.
افزایش قتل‌های خانگی و تیراندازی‌های غیرقانونی، علاوه بر آسیب‌های فردی، امنیت روانی و اجتماعی جامعه را به‌شدت تهدید کرده و بازتابی از خلأ نظارت، نبود آموزش و فروپاشی ارزش‌های انسانی در سایه فشارهای مزمن اجتماعی و اقتصادی است.
خشونت علیه زنان؛ کابوس بی‌پایان
زنان در ایران، به‌ویژه در مناطق کوردنشین، همچنان از قربانیان اصلی خشونت ساختاری هستند. در شرایطی که قانون حمایتی برای زنان وجود ندارد و نهادهای دولتی در برابر این بحران سکوت پیشه کرده‌اند، مواردی مانند قتل آزیتا فلاحی و آیلار ظاهرپور تنها گوشه‌ای از واقعیت تلخ خشونت مردسالارانه‌ای‌ست که روزانه جان و کرامت زنان و دختران را تهدید می‌کند.
خشونت، خودکشی، فقر و نابسامانی اجتماعی در مناطق کوردنشین، محصول مستقیم تبعیض ساختاری، محرومیت اقتصادی، سرکوب فرهنگی و انکار هویت جمعی است. سیاست‌های امنیتی، بازداشت‌های گسترده، اعدام‌های سیاسی و محدودیت‌های گسترده بر آزادی‌های فردی و اجتماعی، فضا را به جهنمی بی‌افق برای جوانان تبدیل کرده‌اند.
نسل جوان، در نبود امید، امنیت و پشتیبانی روانی، هر روز بیش از پیش به مرز فروپاشی روانی نزدیک می‌شود.
ث-م
