بیکاری و نبود فرصت های شغلی در شرق کوردستان مردم را وادار کرده است که برای گذران و تامین زندگی مجبور به کولبری در مقابل دستمزدی بسیار کم در مناطق مرزی شوند و بدین وسیله امرار معاشی برای هزینەهای زندگی خود بدست بیاورند.
جمهوری اسلامی ایران تنها راە درامد کولبران شرق کوردستان را کە منبع درٱمدی برای بالغ بر ٢٠ هزار خانوار است را با مسدود کردن راەها و بازارچەهای مرزی از بین بردە است. در ادامە سیاست فقیر نگەداشتن و بیکارکردن مردم در شرق کردستان، از ابتدای امسال تاکنون بیش از پنچ هزار کارگر در شرق کوردستان از کار برکنار شدەاند و یا اینکە قرارداهای کاری انها تمدید نشدە است.
در همین راستا، مناطق کشاورزی و دامداری در روستاهای شرق کوردستان به اتش کشیده میشوند، با ایجاد سدهای غیرکارشناسی شدە محیط زیست و زیربناهای اجتماعی را تخریب می کند، تا اینکە بتواند ملت کورد را به تمکین و مطیع اوامر خویش وادارد. ترفند حکومت اسلامی ایران که ابعاد وخیمی بخود گرفته است، هر روز در مناطق مرزی و با کشتار کولبران زحمتکش تداوم داشته و نیروهای سرکوبگر سپاه پاسدارن و نیروی انتظامی ، عملآ و بدون هیچ ابایی ، قانونگذار ومجری شده و تحت عنوان قاچاقچی ، کولبران ستمکش را از راه دور محاکمه و بقتل میرسانند. امری که با توجه به نوع اجناس و کالاهایی که رد و بدل میشود ،در قوانین ایران هر گز بعنوان جرم تلقی نشده است .
این کالاها نه تاثیرات مخربی دارند و نه مغایر مصالح عمومی و غیر شرعی محسوب میشوند. طبق گفتەهای نهادهای حکومتی ایران در شرق کوردستان، بسیاری از مردم و از جملە کولبران زحمتکش فاقد هر گونە امکانات تامین اجتماعی از قبیل بیمه ، بازنشستگی ، حقوق بیکاری و پوشس درمانی هستند. طبق گفتەهای همین همین نهادها بیکاری در شرق کوردستان بیش از دیگر مناطق ایران و درامد سالانە نیز بسیار پایین تر از درامد سالانە کل ایران است.
بر همین مبنا شرق کوردستان و شهروندانش را میتوان بعنوان فقیرترین و بی امکاناتترین ناحیە قلمداد نمود. جمهوری اسلامی ایران نەتهنا در فقیر و تهیدست کردن ملت کوردستان سیاستهای زد انسانی خود را ادامە میدهد، بلکە با زندانی و تهدید کردن فعالان کارگری در شرق کوردستان سیاستهای سرکوب خود را بیشتر از همیشە بر علیە ملت کورد تداوم می دهد.
جمعیت حقوق بشر کوردستان با تکیە بر در ماده ۲۳ منشور جهانی حقوق بشر کە شامل چهار بند است و کشورهای امضاکننده این منشور از جمله جمهوری اسلامی ایران، خود را متعهد به اجرای آن کرده‌اند، امدە است : هر انسانی حق دارد که صاحب شغل بوده و آزادانه شغل خویش را انتخاب کند و از شرایط کاری منصفانه و مورد رضایت خویش برخوردار باشد و به هنگام بیکاری، مورد حمایت دولت قرار گیرد. هر انسانی حق دارد که بدون هیچگونه تبعیضی در برابر کار مساوی، از دستمزدی مساوی بهره مند گردد. هر کسی که کار می‌کند حق دارد از دستمزدی منصفانه و رضایت‌بخش برای تأمین خود و خانواده خویش به طریقی که شایسته حیثیت و کرامت انسانی باشد، برخوردار گردد و در صورت نیاز از پشتیبانی‌های تکمیلی اجتماعی برخوردار گردد. هر شخصی حق دارد که برای حفاظت از منافع خود اتحادیه صنفی تشکیل دهد و یا به اتحادیه‌های صنفی بپیوندد.جمهوری اسلامی ایران در بیشتر موارد در تضاد با بندهای این ماده و سایر مواد اعلامیه جهانی حقوق بشر در شرق کوردستان است.
لذا جمعیت حقوق بشر کوردستان از نهادهای بین المللی مدافع حقوق کارگران درخواست می‌کند که سیاستهای جمهوری اسلامی ایران را در رابطە با سیاستهای تخریبی و ضدانسانی جمهوری اسلامی ایران در شرق کوردستان را محکوم کردە و صدای کولبرانی باشند کە هرروز برای سیر کردن فرزندانشان مجبورند با گلولەهای تفنگهای نیروهای انتظامی و مینهای کاشتە شدە روبرو شوند.
جمعیت حقوق بشر کوردستان
