رمضان احمد کمال، زندانی سیاسی کورد خواهان کمک نهادها و مجامع حقوق بشری شد

رمضان احمد کمال زندانی سیاسی کورد محبوسدر  بند ۴ سالن ۱۲ زندان رجایی شهر در نامه ای با تشریح وضعیت خود از تمامی مجامع حقوق بشری درخواست کمک کرده است.

متن کامل نامه به شرح زیر می باشد:

اینجانب رمضان احمد کمال در سال ۱۳۸۷ در ماکو دستگیر شدم در حالی که چند گلوله خورده بودم و مرا به رگبار بسته بودند…

در همان وضعیت مرا به زندان و با حداقل رسیدگی پزشکی مرا به سلول انفرادی بردند. در حالی که از ناحیه پا، کمر، صورت و دست زخمی شده بودم در حالیکه من هیچ واکنشی نشان نداده بودم و هیچگاه مسلح نبودم.

تنها جرم من هواداری از سازمان های کوردی بود و مدتها بدون هیچ رسیدگی و معالجه ای در سلول های انفرادی زندان ارومیه بودم و به همین دلیل بعد از چند ماه عدم رسیدگی، در حالیکه وضعیتم به وخامت گرائیده بود اجبارا مرا به بیمارستان فرستادند که دکتر بیمارستان تعجب می کرد که چرا تا به حال تو را به بیمارستان نیاورده اند…؟؟؟ تمام بدنم را عفونت گرفته بود و داشتم با مرگ دست و پنجه نرم می کردم و دکتر هم چندان امیدوار نبود.

بعد از مدتی بدون هیچ درمان جدی مرا به زندان و سپس به زندان قزوین تبعید کردند. در زندان قزوین علاوه بر عدم رسیدگی با انبوه توهین ها و تحقیرها مواجه شدم. پس از مدتی از آنجا هم به زندان رجایی شهر منتقل شدم. آنجا هم به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتم و در حالیکه هیچ حقی برای من قائل نبودند و وقتی هم به دلیل وضعیت وخیم من، مرا به بیمارستان فرستادند با یک جراحی سوری و کینه توزانه … دست راستم را هم کاملا فلج کردند…

حال هم هر چه قدر تلاش می کنم برای معالجه دستم که خودشان با عمل غیر مسئولانه، از کار انداخته اند هیچ اقدامی نمی کنند و بعضا هم با انتقال به بیمارستان و تجویز چند مسکن عملا هیچ کاری نمی کنند و تازه مورد ضرب و شتم و توهین هم قرار می دهند… لذا از همه مجامع حقوق بشری مصرانه درخواست کمک و استمداد دارم.

رمضان احمد کمال – زندان گوهردشت (رجایی شهر کرج)

این درخواست و نامه رمضان احمد کمال توسط بنیاد برومند منتشر شده است.

قابل ذکر است کە این زندانی سیاسی کورد از شهروندان غرب کوردستان می باشد، جمعیت حقوق بشر کوردستان در گزارشهایی کە در بارە این زندانی سیاسی منتشر کردە است، بارها درخواست کردە است کە مالجە و درمان ایشان باید بدون هرگونە اما و اگری انجام پذیرد، سلامت و جان انسانها از اصول اولیە،  طبیعی و حقوق بشر می باشد و دولت‌ها موظف هستند جان شهروندان اعم از زندانی یا غیرزندانی را تامین کنند.